"تاثیر کووید-19 بر پویایی سرمایه اجتماعی آفلاین" عنوان یادداشتی است از دکتر ندا رضوی زاده، عضو هیات علمی پژوهشکده گردشگری جهاد دانشگاهی خراسان رضوی که به طرح سوال از وضعیت روابط اجتماعی دوران کووید 19 پرداخته است؛ متن کامل این یادداشت را در ادامه می توانید بخوانید:

الزام فاصله فیزیکی [اجتماعی] در پی شیوع کووید-19 موجب شده که روابط اجتماعی محدودتر شود. این عمدتا به این معنا برداشت شده که افراد بسیار کمتر از پیش امکان ملاقات های حضوری خویشاوندی، دوستانه و کاری دارند. همچنین گردشگری، بازدیدها، اجتماعات و گردهمایی های حضوریِ  آموزشی، تفریحی، مذهبی، فرهنگی، کاری و تجاری به طور وسیعی تعلیق شده یا به تعطیلی کشیده شده است. این بدان معناست که کمیت ارتباطات حضوری کم شده و کیفیت ارتباطات هم اگر به ارتباط های تلفنی و آنلاین اکتفا شود، تحت تاثیر قرار گرفته و معمولا کاهش یافته است. 

نکته‌ای که کمتر به آن پرداخته می‌شود این است که استراتژی فاصله فیزیکی [اجتماعی] فرصت گسترش شبکه روابط اجتماعی و افزایش سرمایه اجتماعی را به شدت کاهش داده است. بسیاری از اجتماعاتِ حضوری تنها فرصت ملاقات با کسانی نبوده که پیشتر می‌شناخته‌ایم، بلکه فرصت معرفی‌شدن غریبه‌ها به یک‌دیگر، گسترش شبکه روابط از طریق آشنایی‌های جدید با افراد همتا و همفکر و همکار یا مکمل، تنوع‌بخشیدن به شبکه ارتباطی، و اعتمادسازی با افراد نوآشنا طی ملاقات‌های حضوری بوده است. شاید برای روابطِ‌ازپیش‌موجود بتوان کارکردهای پیشین ملاقات‌های حضوری را تا حدی از طریق ارتباطات تلفنی و آنلاین حفظ کرد، اما «گسترش» شبکه روابط اجتماعی بدون مجامع حضوری به نظر بسیار دشوار می رسد. این وضعیت احتمالا می‌تواند در بلندمدت پیامدهای پرشماری داشته باشد از جمله این که از سرعت بعضی فرایندهای اجتماعی و اقتصادی بکاهد یا آن دسته از نوآوری‌های اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی و حتی سیاسی‌ای را محدود کند که زمینهٔ پدیدآمدن‌شان «همنشینی و همکاری‌های تازهٔ حضوری» (در جهان آفلاین) بوده است.
 
اگرچه نسل‌های کنونی در شکل‌دادن به روابط دوستانه و عاطفی و کاری با غریبه‌ها از راه دور و از خلال تکنولوژی‌های آنلاین تجربه یافته‌اند، اما معمولا این روابط در صورتی تداوم و قوت یافته‌اند که در جهان آفلاین امتداد پیدا کرده‌اند. روابطی که در فضای آنلاین منحصر مانده‌اند اغلب به سرعت به خاموشی گراییده یا منفعل و ضعیف و کم اثر شده‌اند. پرسشی که باید منتظر پاسخ آن ماند این است که آیا تکنولوژی‌های آنلاین (یا ابتکارات انسانی مبتنی بر آن‌ها) خواهند توانست به ما کمک کنند تا روابط آنلاین نوساخته‌مان قوی و فعال و کارآمد و مثمر ثمر باشد و پایدار بماند؛ «بدون» این که این روابط جدید با غریبه‌ها (که ابتدائا در دنیای آنلاین ساخته‌ایم) امتدادی در جهان آفلاین پیدا کند؟